Οι εκσυγχρονιστές πρέπει να πάψουν να κρύβονται!
Δεν ήρθε η εποχή που θα λέμε ιστορίες, απέχουμε πολύ από την συνταξιοδότηση, θέλω όμως να σας διηγηθώ μια μικρή περιπέτεια που έζησα μικρός.
Αγόρασα μια βέσπα, την πήρα εδώ, από την Πειραιώς, και έμαθα να την οδηγώ στην κατηφόρα της Ιεράς οδού στον δρόμο προς την Αγία Βαρβάρα.
Σε μια εβδομάδα την πήγα πίσω στο συνεργείο. Νόμιζα ότι ήταν ελαττωματική. «Όταν έχω πρώτη ξεκινάει αμέσως, αλλά δεν τρέχει. Και όταν έχω τέταρτη, δυσκολεύομαι να ξεκινήσω, αλλά μετά τρέχει».
Ο μηχανικός με κοίταξε με απορία και μετά μου εξήγησε ότι οι ταχύτητες δουλεύουν διαδοχικά. Πρώτη – Δευτέρα – Τρίτη – Τετάρτη.
Σαράντα χρόνια από τότε εμείς που μάθαμε τη ζωή στις κατηφόρες και τις ανηφόρες και όχι στο ίσιωμα σαράντα χρόνια από τότε, φτιάξαμε το Ποτάμι!
Σχεδόν κανείς από εμάς δεν είχε κομματικό δίπλωμα. Φτιάξαμε όμως από το πουθενά ένα Κίνημα με λύσεις για τη χώρα μακριά από το ευχολόγιο, των παλιών κομμάτων.
Καινούργιες ιδέες τολμηρές αλλά και τεκμηριωμένες προτάσεις. Έτσι το Κίνημα μας συσπείρωσε αμέσως πολίτες, προσωπικότητες, νέους που ήταν αποκλεισμένοι από τους κομματικούς μηχανισμούς.
Κινητοποιήσαμε δυναμικές μειοψηφίες. Έτσι έγινε το Ποτάμι κυψέλη Δημιουργίας!
«Τα κόμματα», λέει ο φίλος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, «τα κόμματα χάνουν ανθρώπους, επειδή αντί για χαρά και δημιουργία προσφέρουν βαρεμάρα, ψεύτικες υποσχέσεις και υποψίες συναλλαγών κάτω από το τραπέζι», εμείς όμως ήρθαμε χαμογελαστοί να κάνουμε αυτό που ευχαριστούσε την ψυχή μας. Κάναμε λάθη, βρεθήκαμε μπροστά σε απρόβλεπτα προβλήματα, και διαψεύσαμε αυτούς που πίστεψαν σε μια γρήγορη νίκη.
Πολεμηθήκαμε άγρια, αλλά όπως έλεγε και ο Μπομπ Ντίλαν: «τροβαδούρος που δεν τον διαπόμπευσαν δεν είναι σοβαρός».
Ο στόχος λοιπόν δεν άλλαξε: ένα κίνημα λογικής που υπηρετεί την κοινωνία και ένας αγώνας χωρίς τέλος; περισσότερα για περισσότερους. Αυτό είναι το δικό μας Ποτάμι.
Σήμερα τρία χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε, η χώρα βυθίζεται σε ψεύτικες λέξεις αλλά εγώ θέλω να επαναλάβω τις λέξεις που πιστέψαμε.
Η πρώτη λέξη για μας είναι η λέξη ΔΟΥΛΕΙΑ!
Πολλά από αυτά που ζούμε σήμερα είναι αποτελέσματα άεργων, κομματικών υπαλλήλων ή κληρονόμων! Ανθρώπων που δε θέλησαν ή δε χρειάστηκε ποτέ να δουλέψουν; Η καθυστέρηση της αξιολόγησης όλων των αξιολογήσεων, μέχρι σήμερα είναι η αποθέωση της απραξίας!
Ακόμα και η υπόσχεση «καταργούμε τα μνημόνια με ένα άρθρο και ένα νόμο» ήταν μια υπόσχεση βαρεμάρας: «Πού να τρέχεις τώρα να αλλάξεις τη χώρα άλλαξε ένα νόμο».
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν αντίθετοι στις αποκρατικοποιήσεις. Τις σαμποτάρανε. Μετά το ξανασκέφθηκαν, πιέστηκαν. Και συμφώνησαν προσέξτε να μεταβιβάσουν όλη την δημόσια περιουσία στο υπερταμείο των δανειστών για 99 χρόνια!
Διαπραγμάτευση για χρυσό βατόμουρο!
Την ημέρα που ο κ. Τσίπρας συνέθετε την μελωδία της ανάπτυξης, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε μείωση των επενδύσεων 30%! Η μεσαία τάξη καταρρέει, οι φτωχοί πολλαπλασιάζονται. Σε άλλες χώρες συζητούν ήδη για αυξήσεις στους μισθούς, για μείωση των ωρών εργασίας, για αναδιανομή του πλούτου. Και εδώ μιλάμε για συσσίτια. Πέρα από την αξία του οικοπέδου το οποίο το δεσμεύσαμε για 99 χρόνια μπορούμε να αξιοποιήσουμε κάτι άλλο σε αυτή τη χώρα; Τα μυαλά; Τους ανθρώπους;
Δεύτερη λέξη: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Δεν αναφέρομαι στην δικαστική δικαιοσύνη. Μιλάω για την δικαιοσύνη
στη ζωή μας… Τις επιλογές μας… τις αντιδράσεις μας, σε εχθρούς και φίλους, στις σχέσεις του κράτους με τους πολίτες. Ο Άγιος Αυγουστίνος αναρωτιόταν: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία»;
Δεν είναι άδικο να σου αφαιρεί η πολιτική εξουσία, εισοδήματα για να τα σπαταλά ο υπουργός στους πελάτες του;
Ο γονιός κερδίζει την εμπιστοσύνη των παιδιών του όταν είναι δίκαιος, το ίδιο και ο καθηγητής. Η ελληνική εξουσία δεν υπήρξε δίκαιη, παρά σε διαλείμματα. Και σήμερα υπηρετεί ξανά, τα δικά της παιδιά.
- Μαύρη εργασία των 250ε. Σύμβουλοι των 2.500ε.
Πρέπει να επιστρέψουμε στον δίκαιο πατέρα, τον δίκαιο δάσκαλο! Δικαιοσύνη είναι να δίνεις δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού. Δικαιοσύνη είναι το σχολείο στο Σουφλί και στην Εκάλη να είναι ίδιο. Να ενισχύεις τις γειτονιές και τα χωριά. Να δίνεις ευκαιρίες στους αναπήρους, δικαιώματα στα ομόφυλα ζευγάρια, τόπους λατρείας για όλους δικαίωμα να καθορίζεις το σώμα σου ιατρική χρήση της κάνναβης. Όχι μόνο σεβασμός στο διαφορετικό που μας αρέσει. Αλλά και σε αυτό που δεν μας αρέσει.
Επόμενη λέξη: ΔΗΜΟΣΙΟ!
Το δημόσιο συμφέρον, το συμφέρον των πολλών πρέπει να είναι η πυξίδα ΟΛΩΝ των αποφάσεων. Δημόσιος χώρος που δεν μας πληγώνει! Το τραυματισμένο περιβάλλον,
η αυθαιρεσία τα σκουπίδια στις θάλασσες, η απαξίωση του δημόσιου σχολείου, του δημόσιου νοσοκομείου, των δημόσιων συγκοινωνιών μας στερούν κάθε μέρα οξυγόνο.
Πρέπει να τολμήσουμε να τα βάλουμε με τους καταπατητές. Μικρούς και μεγάλους. Συντεχνίες και συμφέροντα. Ολιγάρχες και χουλιγκάνους. Καμία άλλη υποχώρηση
στην καταλήστευση και την διάλυση του δημόσιου χώρου.
Θέλω όμως να αναφερθώ και στο κράτος. Τα κόμματα τεμαχίζουν το Δημόσιο και το κάνουν υποκαταστήματα. Το ίδιο στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο στα χρόνια της ΝΔ. Το ίδιο στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!
Ένα διαρκές έγκλημα που μένει ατιμώρητο γιατί έχει πολλούς συνενόχους. Ουδείς στα χρόνια μας τιμωρήθηκε επειδή έκανε ρουσφέτια! Διορισμούς! επειδή έδινε επιδόματα στους ψηφοφόρους του, από λεφτά που δεν υπήρχαν. Η χώρα δεν ναυάγησε μόνο επειδή έχουμε φοροφυγάδες, διεφθαρμένους υπάλληλους, και μαϊμού – τυφλούς. Ναυάγησε γιατί προδόθηκε από τα κόμματα της: αναξιοκρατία, παραγοντισμός, άγνοια και μίζες! Κάποιοι παρουσιάζουν το κράτος ως Λερναία Ύδρα και την αγορά ως παράδεισο. Δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στο Δημόσιο που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός του ήρωα! Ο άνθρωπος που σε πείσμα της διάλυσης και του ωχαδελφισμού συνεχίζει να προσφέρει στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Και απέναντι κάποιοι επιχειρηματίες . Αυτοί κυρίως που δημιουργήθηκαν από το πελατειακό κράτος, Να φοροδιαφεύγουν και να θησαυρίζουν. «Τα κέρδη έξω και τα χρέη μέσα» είναι ο κανόνας για κάποιους από αυτούς. Και έτσι καταργείται η δημοκρατία.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με αφορμή το Σύνταγμα θέλουν να παραδώσουν τη χώρα
Στην ευκαιριακή αμεσοδημοκρατία. Να αποφασίζουν κάποιοι, κάπου, κάποτε. Χωρίς όμως αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν υπάρχει δημοκρατία. Η Ευρώπη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στον εθνικισμό και το λαϊκισμό. Οι Ευρωπαίοι μιμητές του Τραμπ και του Μαδούρο πρέπει να ηττηθούν σε κάθε χώρα και πρέπει να νικηθούν και στην Ελλάδα. Πρέπει να ηττηθούν και στην Ελλάδα!
Χρειαζόμαστε ένα τρένο που να συνδέει όλη την Ευρώπη! Το πρότεινα στους Γερμανούς, που αναρωτιούνται τι θα κάνουν με τα πλεονάσματά τους! Χρειαζόμαστε μια ενιαία μεταναστευτική πολιτική, ένα ευρωπαϊκό ταμείο για την προστασία των ανέργων. Τα επιδόματα ανεργίας και η ιατρική περίθαλψη των ανέργων πρέπει να καλύπτονται από τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Μια Ευρώπη δίκαιη – Μια πατρίδα ανοιχτή!
Γιατί όμως στην κρίση ακούμε τους λαϊκιστές; Γιατί τα συνθήματα νικούν τις προτάσεις; Εδώ πρέπει να ασχοληθούμε λίγο με τις αδυναμίες μας. Η συνωμοσία της λογικής που προσπαθήσαμε να κάνουμε δεν καρποφόρησε. Οι αριστεροί και δεξιοί λαϊκιστές φτάνουν μέχρι την καρδιά των ανθρώπων. Εμείς αδυνατούμε να φτάσουμε στις εκατοντάδες χιλιάδες των συμπολιτών μας που απέχουν από τις εκλογές.
Κυριαρχεί η άποψη «όλοι ίδιοι είναι». Ότι το παιγνίδι είναι «στημένο», υπέρ των ελίτ που συναλλάσσονται με τα κόμματα. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίζουν να βουλιάζουν την κοινωνία στο ψέμα και την υποκρισία. Αλλά πως θα σταματήσουν όλα αυτά αν δεν ενισχυθούν οι δυνάμεις που τα πολεμούν; Πως περιμένουμε να αλλάξει η χημική αντίδραση αν δεν αλλάξουμε τα μέρη που αναμειγνύουμε;
ΔΙΑΛΟΓΟΣ!
Παρεξηγημένη λέξη. Θεοποιούμε τον διάλογο και δαιμονοποιούμε τα συμπεράσματά του! Κανείς δεν θέλει τον συμβιβασμό… Αλλά η Δημοκρατία καταργείται όταν ακούμε μόνον αυτούς που συμφωνούν μαζί μας, όταν όλοι γινόμαστε ακραίοι. Το Ποτάμι ξέρει να συζητά με ανοχή, ουσία και ακρίβεια. Έχουμε στο DNA μας την συνεργασία και τον διάλογο, επιζητούμε εποικοδομητικές αντιπαραθέσεις με τα άλλα κόμματα. Δεν θα συμφωνήσουμε σε όλα. Έχουμε διαφορετικές θέσεις, διαφορετικές νοοτροπίες, αλλά την ίδια πατρίδα.
Φίλες και φίλοι,
Τα βαριά σκάφη για να αποφύγουν τα βράχια χρειάζονται την βοήθεια ενός δυνατού ρυμουλκού. Αυτό ήταν το Ποτάμι στην κρίση του ’15. Τότε που ανοιγόκλεινε συνεχώς η πόρτα της Ευρώπης. Κάποιοι σκέφτονταν μόνο την εκδίκηση. Αν τότε, το Ποτάμι, ο νεότερος παίχτης στο πολιτικό σκηνικό, έλεγε: «ναι, εκδίκηση – καμία βοήθεια», η χώρα θα είχε κατρακυλήσει στην δραχμή. Δεν θα πω περισσότερα: Δείξαμε ένα μονοπάτι που έπρεπε να είναι ο δρόμος μας. Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος μπήκαν σε μνημόνια μετά από εμάς, και βγήκαν πριν από εμάς.
Πέτυχαν συναίνεση ανάμεσα σε κυβέρνηση – αντιπολίτευση – κοινωνικούς εταίρους. Εφάρμοσαν μεταρρυθμίσεις , μείωσαν φόρους. Εδώ στα επτά χρόνια της κρίσης προκαλέσανε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα. Τρία κόμματα κατέκτησαν την εξουσία, με την υπόσχεση ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια …των άλλων!
Και φόρτωσαν στους ώμους του ελληνικού λαού, από ένα Μνημόνιο το καθένα.
ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ!
Διαφάνεια – Αξιοκρατία
. Οι λέξεις που μισούν τα γραφεία των υπουργών. Όλα πρέπει να είναι θολά. Όλα πρέπει να ερμηνεύονται διπλά. Όλα πρέπει να κινούνται στην γκρίζα περιοχή της νομιμότητας. Το Ποτάμι επιμένει ότι είναι υποχρέωση του κράτους ο τελικός νόμος. Ένα κείμενο σε κάθε θέμα που θα απαντά σε όλα τα ερωτήματα, χωρίς παραπομπές και υποσημειώσεις.
Πολυνομία και γραφειοκρατία δεν νοούνται το 2017! Η διαφάνεια δεν είναι παραχώρηση των πολιτικών, είναι η πρώτη υποχρέωση τους! Γι’ αυτό και το Ποτάμι, πρώτο από όλα τα κόμματα, είπε χθες ΝΑΙ στην προανακριτική επιτροπή, για τα εξοπλιστικά της περιόδου Παπαντωνίου.
Οι εργολαβίες του δημοσίου και οι δαπάνες για την άμυνα ήταν και είναι ο μεγάλος τροφός της διαφθοράς. Με πλοκάμια στην πολιτική, στην δημοσιογραφία, στις τράπεζες …τώρα και στα βοσκοτόπια!
Πάμε λοιπόν στη ΔΡΑΣΗ! γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν θα αλλάξει αν δεν δράσουμε. Η χώρα έχει ανάγκη από μια μεγάλη συμμαχία των δυνάμεων του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης. Ξέρω ότι οι λέξεις έχουν κακοποιηθεί, αλλά θα τις πάρουμε πίσω και θα τις ενισχύσουμε με το πραγματικό τους περιεχόμενο.
Οι εκσυγχρονιστές – και αυτό είναι το κάλεσμα μας-πρέπει να πάψουν να κρύβονται! Και αυτό ίσως ήταν το λάθος τους, τις περασμένες δεκαετίες. Δεν παραμέρισαν τους λαϊκιστές. Συνυπήρξαν πολλές φορές μαζί τους!
Η πολιτική σήμερα ΔΕΝ είναι Αριστερή – δεξιά – κεντρώα!
Η μάχη σήμερα είναι ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν στα κλειστά συστήματα και αυτούς που πιστεύουν στις ανοιχτές κοινωνίες, στην ανοιχτή οικονομία. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από ένα άχρωμο κέντρο πασπαρτού. Δεν είμαστε όλοι ένα. Υπάρχουν οι συντηρητικοί με τα παλιά εικονίσματα και υπάρχουν και οι εκσυγχρονιστές. Κάποιοι συντηρητικοί του κέντρου αλληθωρίζουν το τελευταίο διάστημα προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ίσως το στερητικό σύνδρομο των υπουργείων. Εμείς όμως δεν θα προδώσουμε, αυτούς που μας πίστεψαν. Θα επιμείνουμε στις συνεργασίες, με βάση μια ξεκάθαρη πολιτική πρόταση, η οποία δεν περιλαμβάνει και δεν απευθύνεται στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Φίλες και φίλοι,
Είναι καταστροφική και η λύση της αυτοδυναμίας, που διαλαλούν κάποιοι από το συντηρητικό στρατόπεδο της ΝΔ. Εξυπηρετεί την καριέρα τους, αλλά δεν εξυπηρετεί τη χώρα. Πότε τα κόμματα που κυβέρνησαν έκαναν την αυτοκριτική τους; Απολογήθηκαν; Για τις εκατοντάδες χιλιάδες που διόρισαν; Για τις ανισότητες που άφησαν να θεριεύουν; Ούτε καν για τα δάνεια των εκατοντάδων εκατομμυρίων που πήραν και σπατάλησαν δεν τολμούν να πουν μια συγνώμη.
Θέλουν να ξανασώσουν την οικονομία αλλά δεν μας λένε πώς χρεωκόπησαν τα σπίτια τους. Στα παλιά κόμματα εξουσίας υπάρχουν ομάδες συμφερόντων, φατρίες και βαρόνοι, που ετοιμάζονται να κάνουν ΞΑΝΑ έφοδο στα υπουργεία σκέψου την επιστροφή στις μέρες της αυτοδυναμίας. Ένας νέος εφιάλτης αυτή η σκέψη για τη χώρα. Το μοίρασμα της εξουσίας θα γίνει πάλι με βάση τον ελάχιστο κοινό μέσο όρο.
Η λύση λοιπόν δεν είναι η λευκή επιταγή σε αυτούς που ήδη έχουν δοκιμασθεί και αποτύχει.
Η λύση είναι μια κυβέρνηση που θα εκφράζει τις πρωτοπόρες, δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Γιατί ΔΕΝ ηττήθηκαν οι λέξεις μας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη χώρα από τους πραγματικούς δυνάστες της: τον κρατισμό, την κομματοκρατία, τις συντεχνίες, τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τον ελιτισμό και τον λαϊκισμό.
Η κρίση κυοφορείτο επί δεκαετίες στην κοινωνία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και η χώρα εκτός από μνημόνια θέλει ένα καινούργιο Κοινωνικό Συμβόλαιο. Να φέρουμε πιο κοντά τα λόγια με τις πράξεις, να δώσουμε συνέχεια στα πράγματα που το αξίζουν, να μεγιστοποιήσουμε τα τουριστικά οφέλη να τα συνδυάσουμε με υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Να αυξήσουμε την γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Να βασιστούμε στους εγκεφάλους μας που μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στην νέα επιχειρηματικότητα και στη νέα πραγματικότητα.
Όποτε μαθαίνω για κάποιον Έλληνα που ξεχωρίζει, περιμένω και την είδηση:
«για πού φεύγει;». Αν όμως διώχνουμε τους πετυχημένους της παγκοσμιοποίησης, πώς θα θρέψουμε τα θύματα της παγκοσμιοποίησης; Η χώρα χρειάζεται ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και μια επανάσταση στη παιδεία. Δεν γίνεται τα πανεπιστήμιά μας να βρίσκονται στο έλεος κομματικών εγκάθετων και τραμπούκων.
Η Παιδεία είναι ο άπειρος χώρος της οικονομίας που θα πρέπει να απελευθερώσουμε. Σχέδιο, δυναμισμό, εξωστρέφεια, καινοτομία έχει ανάγκη ο τόπος.
Γι’ αυτό έγινε το Ποτάμι μια πλατφόρμα πολιτικής καινοτομίας όπως το χαρακτήρισαν φίλοι και αντίπαλοι.
Δεν το έκανα εγώ το Ποτάμι. Έγινε από χιλιάδες ανθρώπους σαν και εμένα. Το Ποτάμι το δημιούργησαν οι ανάγκες των καιρών. Δεν το ανταλλάσσουμε! Δεν το εγκαταλείπουμε! Αγωνιζόμαστε, για την συμμετοχή στη πολιτική των δημιουργών
και των νέων παιδιών.
Αν δεν τους πείσουμε να το κάνουν δεν υπάρχει ελπίδα, ούτε για μας,
ούτε για τη χώρα, ούτε για την Ευρώπη. Όταν λέω «αγωνιζόμαστε» έχω στο μυαλό μου τα Ποτάμια, τα ρεύματα, τους χειμάρρου της λογικής και της καινοτομίας.
Δεν αρκεί να αγανακτούμε με όσα ζούμε. Πρέπει να ενωθούμε και να καθορίσουμε εμείς τις εξελίξεις, με μια μεγάλη εκσυγχρονιστική δύναμη στο κέντρο. Πρέπει να βγούμε δυνατά στις παρέες, στις συγκεντρώσεις, στους τοίχους, στα Μέσα της νέας εποχής.
«Κανείς δεν θα αλλάξει για σας την Ελλάδα. Εσείς πρέπει να το κάνετε», λέω στους νέους που μου κλείνουν το μάτι. «Μάθε να γνωρίζεις»!
Φίλες και φίλοι,
Έχουμε μπροστά μας δύσκολες μέρες. Οι εθνικές μας υποθέσεις είναι στα χέρια καιροσκόπων που αρέσκονται να ποζάρουν στον καθρέφτη τους. Δεν θα καταντήσουμε όμως μια έρημη χώρα. Πρέπει να αντισταθούμε και στο λαϊκίστικο παρόν και στις συντηρητικές παλινδρομήσεις. Δεν θα κάνουμε πίσω. Είμαστε ρομαντικοί! Ο ρομαντισμός, δεν είναι μελαγχολικές φωτογραφίες. Ο ρομαντισμός είναι και εξέγερση.
Θέλουμε να αλλάξουμε ζωή! Όλες οι αλλαγές από τους ρομαντικούς έγιναν. Πληγωθήκαμε, αλλά με τη χαρά μονάχα δεν μπορείς να ανέβεις στο βουνό, χρειάζεσαι και τον πόνο. Είναι απαραίτητα στον άνθρωπο και η ήττα και η νίκη.
Φίλες και φίλοι,
Πολλοί τον τελευταίο καιρό παίρνουν νερό από το Ποτάμι. Τροφοδοτήσαμε το πολιτικό σύστημα με νέα σκέψη. Ακόμη κι αν φύγουμε – που δεν θα φύγουμε – θα βρεθούν πολλοί να πουν «αυτό το έχουμε ξανακούσει». Και κυρίως θα βρεθούν πολλοί να συνεχίσουν. Γιατί το σημαντικό είναι να ανοίξει η δημοσιά, να βγουν οι βάτοι, και να μπουν οι άνθρωποι στο μονοπάτι.
Αποδείξαμε ότι υπάρχουν λύσεις, αποδείξαμε ότι τα καλά μυαλά δεν κυκλοφορούν στους προθαλάμους των υπουργικών γραφείων. Πρέπει να σπάσουμε το καλούπι του πολιτικού που δεν ανανεώνεται, δεν νοιάζεται, δεν εξελίσσεται. Και που νιώθει ισόβιος και αναντικατάστατος. Να μην καλλιεργούμε όμως νέες ψευδαισθήσεις. Επανεκκίνηση και όχι αναπαλαίωση έχουμε ανάγκη.
Όσους τους ενδιαφέρει μόνο η κατάρρευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνουν ένα μισό, μετέωρο βήμα.
Θέλουμε να αλλάξουμε κυβέρνηση; Ή είναι ώρα να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα; Ο λαός δεν σώζεται, ο λαός σώζει!
Μη φύγουμε από το καταστροφικό για να πάμε στο δυσάρεστο. Στη χώρα της ψεύτικης ταμπέλας πρέπει, αυτή τη φορά, να δώσουμε την μάχη του περιεχομένου. Το ερώτημα λοιπόν ήταν λάθος. Δεν νικήσαμε, δεν ηττηθήκαμε.
Το πραγματικό ερώτημα είναι θα ηττηθούμε ή θα νικήσουμε;
Και η απάντηση, φίλες και φίλοι, είναι σήμερα, είναι αύριο, είναι πάντα στο δικό σας χέρι. Εμείς γι’ αυτό σας καλούμε. Για να δώσουμε τη μάχη και θα επιμείνω. Για να δώσουμε τη μάχη. Να τα αλλάξουμε όλα στη χώρα, χωρίς να τη γκρεμίσουμε.
Πρέπει τις μέρες που έρχονται, τους μήνες που έρχονται να διαδώσουμε το παραμύθι μας. Ένα παραμύθι – για πρώτη φορά – δεν θα περιέχει ψέματα και θα είναι η νέα μεγάλη αλήθεια.